antibiotika og mate de coca

Det er alltid spanande aa vera ute aa reisa, det er saa mange eksotiske sjukdommar der ute som berre venter paa ein nordmann til aa koma forbi saann at dei kan slaa seg laus.. Ein har dei kjedelige diaresjukdomane, som dei fleste reiseglade har opplevd og som eg difor ikkje gidd aa bruka mykje tid paa. Men saa har ein òg mange spanande betennelser og parasittsjukdomar. Til doemes klarte den uskuldige augebetenninga mi aa spre seg gjennom halve ansiktet og heilt ut til det eine oyera, saa no har eg levd ei veka som i ei luftbobla under vatn, utan aa hoeyra mestearten av det folk proever aa sei meg. Men etter to moete med det peruanske helsevesenet er eg no den glade eigar av 4 medisinar som skal takas forholdsvis kvar 6, 8 og 12 time. Det betyr sjoelvsagt at tankane mine stort sett surrar og snurrer rundt aa rekna ut neste medisin-tidspunkt, og proeva aa legga desse saann at eg iallefall faar meg 6 timar god nattesoevn..

Av andre eksotiske sjukdomar kan eg nevna hoegdesjuka som jo saa vidt vart nevndt i forrige avsnitt. Men no har eg oppdaga indianarhemmeligheten, saa den skal ikkje faa ta meg ein gang til. Vaare fyrste dagar her i Cuzco har stort sett gaatt ut paa aa ta medisin, bevega seg laaangsomt, sova og ikkje minst drikka mate de coca. I dag fann eg ut at for mykje mate de coca kanskje ikkje er saa bra i og med at eg vart baade litt svimmel og rar, men det kan jo og vera hoegda, det veit ein aldri.

Den mest eksotiske sjukdomen til no er likevel skabb. Eg var saa heldig aa verta kjend med to utrulig bra jenter paa hostellet mitt i Lima, men ein av dei siste dagane oppdaga Nikkie at ho hadde skabb, saa no gaar eg berre aa venter paa at eg skal sjaa spor av ekle parasittar paa armane mine òg.. Heldigvis skal det ikkje smitta saa lett, saa ein haaper paa at eg slepp unna med frykten!

Det beste er jo at til tross for alle desse (eller paa grunn av?) eksotiske sjukdomane, er det utrulig kjekt aa vera paa tur! Og det er ikkje til aa sjaa vekk fraa at eit samanklistra auga og usjarmerande utslett kan vera med paa aa halda vekke dei til tider plagsomme gringojaktarane. Og om eg ikkje hadde maatta oppsoeka gonzales klinikken hadde eg nok aldri sett soer amerika si stoerste samling av oelboksar (som til og med inneholdt 3 hansaboksar) eller den fasinerande "altmuligrart" utstillinga som ein kunne sjaa paa medan ein stod i koe.. Ein veldig god ide for norske sjukehus!

Og saann til slutt kan eg jo leggja til at allmenntilstanden er saerdeles bra, saa bra at me (Trygve og eg) har tenkt oss paa ein 4 dagars sykkel/gaatur til Maccu Piccu i morgon! Livet er med andre ord heilt allright!

Kortid foeler ein seg friare enn naar ein har pakka med seg alle tinga sine, og suser forbi dei vakraste strender, oeyer og klipper paa eit humpete lasteplan?

Det er nesten som at det ikkje gjorde noko at destinasjonen vaar (som var skjult bak ein faktaboks paa kartet i guideboka) aldri vart naadd og me endte opp paa nattbuss til Quito i staden. Det er nesten slik at det ikkje gjorde noko at dei spela combia heile natta, at dei skrudde opp lyden litt etter litt for kvart stopp, eller at oereproppane mine laag fint pakka nede i lasterommet. Det gjorde nesten heller ingenting at nokon frekke tjuvar opna sekken og stjal handduken og sovesingleten min. Berre saa synd at Quito ligg hoegt oppe i andnesfjella, og at mangel paa soevn/ro dei fyrste dagane kan foera til hoegdesjuke. Og det var nok kanskje ikkje saa lurt aa gaa ut fyrste kvelden. Iallefall ikkje om ein vil unngaa 2 dagar i typisk slapp tilstand utan evne til aa eta eller forlata senga.

Men, men.. Ein laerer jo tross alt av sine eigne feil, og i dag har eg klart aa stabla meg saapass til fots at eg har faatt sett det viktigaste av det viktigaste av turist-Quito, og eg har ein halv dag til i morgon, saa kanskje eg faar sett noko av det nest viktigaste.. :-)

Ellers maa eg sei at surfing er supergoey, men at sola rett under ekvator er skummel og kan foera til baade solbrenthet og augebetennelse.. Sann sett tryggare i hoegda!

Ein cowboy kom ridande til byn..

Daa er eg altstaa tilbake igjen til sivilisasjonen etter 3 dagar i den Ecuadorianske fjellheimen. Og sjoelv om eg foeler meg litt generelt moerbanka etter lange dagar paa hesteryggen lengter eg allereie tilbake, og har byrja aa leika paa nytt med tanken om aa proeva aa verta gaucho (gaucha?) i Patagonia. For, det er ingen foelelse som er saa braa som aa galoppera bortover ein fjellsti, for saa aa sakka litt ned, helsa og snakka nokon ord med dei gamle damene (med typisk ecuadoriansk hatt og fargerike "sjal") og vinka til ungane som ser med beundring paa cowboyhatt og hest. Eg trur ikkje raud ferrari hadde vakt noko saerleg stoerre oppsikt.

Ellers vart eg naerast sett paa som ein sirkusattraksjon. Eit illustrerande eksempel kan vera naar me var paa besoek hjaa broren til guiden vaar (Pupu). Etter aa ha vist oss inn i stova si var det fyrste han spurde meg om kor tung eg var og derretter lurte han paa hoegda mi. Men han var ikkje fornoyd med dette saa han lurte paa om eg hadde fotokamera, kor mykje det kosta og saann i same slengen kor mykje klokka mi kosta. Naar han var ferdig med desse spoersmaala fortalde han oss om oksane sine, og soenane sine for saa til slutt aa konkludera besoeket med aa spoerra om eg kunne tenkja meg aa gifta meg med den eine soennen hans.. Ekstra morosamt naar eg tilfeldig endte opp med aa spela fotball med denne soennen seinare paa kvelden og ikkje heilt forstod kven det var foer eg spoerde han om han kjende sin eigen far..

No var nok baade guiden vaar og broren gode gamledagse bygdeoriginalar. Saann sett var det mykje meir interesant aa snakka med det ekteparet me sov hjaa fyrste natta. Mannen i huset, Felipe, var lokalpolitikar og hadde lyst aa leggja provinsen tilrette for turistar, medan kona Iness var ei typisk koselig gardsdama. Ho stilte opp med verdas beste oerret og dei inviterte oss til aa koma tilbake paa besoek kortid det skulle vera. Av andre eksotiske opplevingar (som ikkje burde vore eksotiske for meg) var cafe con leche med ordentlig kumelk rett fraa kua. Heilt aerleg smakte det nok litt for mykje ku for meg men det proevde eg aa halda for meg sjoelv.

Saann ellers vart eg veldig fasinert over kor likt fjellet her er med fjellet heima. Tilogmed husa likna paa gode gamledagse norske trehus. Og i 2500-3000 meters hoegde er klimaet rett under ekvator ganske likt med sumarfjellklimaet i Noreg.

Saann for aa avslutta eventyret vaart (og bli litt betre ven med ledd og musklar) tok med oss ein tur paa spa (spesialtilbud fraa han som solgte oss rideturen). Og om rideturen var ei reisa tilbake i tid, kan ein sei at spaen fortsatte i same tradisjonen. Me fekk gjoerma i ansiktet og vart satt opp i ein saann dampboks som dei har i Donald. Veldig festlig. Oda gjekk saa langt som aa kvalifisera det som ein sjuk, sjuk ting. Men no kjennes huda mi ut som babyhud, det er sol ute og eg er fornoygd og glad!!

Peru - Ecuador

Daa er eg altsaa komt meg ut paa tur! Moette Oda som planlagt i Lima, og saa reiste me til Huanchaco ein soet liten surfe-fiskarby litt lenger nord i Peru. Me var der eit par dagar og slappa av, festa og saag ein Moche-ruin (kulturelt alibi), men saa fekk me litt tidskrisepanikk saa no, etter eit og eit halvt doegn med bussing er me havna i Baños, Ecuador. Det er ein liten fjellandsby ved kanten av ein vulkan og er kjend for aa vera veldig naermt baade fjell og jungel samstundes som det er mange varme kjelder her som ein kan bada i. Eg er overlykkelig for aa vera i naerleiken av fjell etter gamalt, saa i morgon tidlig skal me paa ein 3 dagars ridetur i fjellheimen. Oda, meg og ein lokal guide. Trur det skal verta ei flott oppleving!

Ellers kan eg roepa at medan nord Peru var paa grensa til aa vera litt kjedelig (maa innroemmast at mesteparten vart forbikjoeyrd i nattbuss) verker Ecuador utrulig flott saa langt! Haaper berre ikkje me faar alt for daarlig tid, det er saa mange plassar aa besoeka!!