Går det an å reisa aleina utan å vera aleina?

Etter at Trygve forlot meg aleina og forvirra i La Paz, utan nokon større plan enn at eg skulle i retning Buenos Aires, auka kjekkleiken av å reisa aleina proposjonalt med tida. Heldigvis!

Mi reisa byrja med ein tre timars busstur, der eg var saa heldig aa sitja attmed ein militæroffiser som ikkje synst det var noko rart å leggja an på meg sjoelv om han var 45 år, hadde kona og to born.. No forstod eg ikkje heilt at han la an på meg før etter at han hadde hjelpt meg å finna hostellrom, vist meg rundt i heile Oruro og spandert lunch paa meg. Om kvelden gjekk eg ut for aa eta middag, aleina. Det viste seg aa vera lettare sagt enn gjort. Heile byen var i dvale etter karnevalet, og eg fann ikkje ein einaste restaurant. Då eg passerte hovudplazaen i byn ropte nokon etter meg, og eg (som ikkje hadde noko betre aa ta meg til) fann ut at eg skulle sjå kva dei ville. Det var to gutar i slutten av tenåra som sat og drakk øl. Eg slo meg ned i lag med dei, og fann ut kva Bolivianske ungdommar synst om baade USA sin posisjon i verda, miljøspørsmål og Evo Morales. Eg hadde det særdeles fint og vart nok ein gang overraska då han eine hadde lyst å vera med meg inn på hostellet mitt. Mi fyrste lekse som aleinereisande lært.

Neste etappe var ein åttetimars busstur til Uyuni. Lonely Planet fråråder å ta buss på denne røffe strekninga, men alle togbillettar var utsolgt og mine lokale heltar sa alle at det ikkje var noko problem. Det tok ikkje lang tid før eg var glad for at eg hadde fått meg vindaugsete. Bussen rista såpass at bagasje ramla ned i hovudet på folk rett som det var. Eg oppdaga og at bolivianarar må vera nokon av dei beste sovemenneska i verda, dei sov som steinar gjennom heile bussturen. Vel framme i Uyuni vart eg med på ein saltørkentur som gav meg vener til kveldens middag. Det er forresten veldig tøft med salt:


Ny dag, ny busstur. Eg kan leggja til at bussar i Bolivia stort sett enten går eller kjem fram til destinasjonen mellom 2 og 6 om natta. Berre for å vera sikre på å frårøva reisande all nattesvevn. Denne strekninga var litt verre enn den forrige, såpass at dei hadde byta ut buss med jeep. Som gringa hadde eg fått tildelt dobbel så stor plass som alle dei andre bak i jeep-bagasjerommet (mest sannsynleg betalt 10 gangar så mykje) og lærte lekse nummer to. Etter ein halvtime med dårleg samvit fordi eg hadde så god plass byta eg vekk setet mitt til ei mor som reiste med ein liten gut. Ho sa knapt nok takk, og eg angra meg bittert då eg oppdaga at hennar sete berre var eit halvt sete med ein metalldings som gnog seg opp i baken min. Etter tre timar var me framme i ein liten landsby der eg fekk beskjed om at neste buss gjekk om to timar. Fekk meg nokon gringovener og åt lunch med dei.

Eg fortsatte bussturen med gringovenane mine til den Bolivianske-Argentinske grensa (kun avgbrutt av eit totimars girkassesamanbrudd etterfulgt av ein time ståande på ny overfylt buss). Dei var veldig koselige og eg var glad for å kryssa grensa i godt selskap. Så glad at eg fann ut at eg kunne vera med dei heilt til Salta, men midt på natta fekk eg angst og innsåg aleinereiseleksa nr 3. Når ein reiser aleine har ein muligheten til å gjera kva ein vil, då kan ein ikkje reisa forbi ein av dei vakraste delane av Argentina berre fordi nokon andre ikkje synst det er verdt å sjå. Eg forlot bussen klokka tre om natta i ein landsby. Gringovenene mine synst nok eg var rarare enn rarast, men eg hadde ro i sjela. Heilt til eg oppdaga at det var fullt karneval igjen, nok ein gang vart eg dusja med både skum og vatn og hostellrom var ikkje å oppdriva. I firetida fann eg ut at nok fekk vera nok. Det var tid for hotell. Heldigvis for lommeboka mi viste det seg at det store hotellet med svømmebasseng var eit ordentlig spøkelseshotell. Det hadde nok vore eit ordentlig luksushotell på åttitalet, men no fekk eg meg aleinerom for 60 kroner. Med eige bad, varmt vatn, reine handdukar, balkong og frukost. Ikkje verst.

Ny dag, ny buss. Denne gangen ein ordentlig argentinsk buss, med plass til beina utan overhengande fare for verken motorstopp eller bagasjedropp. Og attmed meg sat verdas koseligaste argentinske jenta, Noelia. Ho inviterte meg rett og slett til å sova med seg i teltet sitt, og eg lærte aleinelekse nummer 4; ein seier ikkje nei til eit godt tilbud. Så sånn vart eg kjend med venninna hennar, dei galne venane til venninna hennar og halve campingplassen. Eg oppdaga og at i Argentina bør ein reisa med telt. Det er då ein møter alle dei tøffe argentinarane!
Og om eg ikkje forstod halvparten av alle vitsane som vart fortald (det er utrulig mykje lettare å forstå både ecuadorianarar, peruanarar og bolivianarar), hadde me det skikkelig fint! Og eg har fått nokon å besøka både i Rosario, Cordoba og ein ny ven å henga med i Buenos Aires.

Så er me komen til slutten, Salta. Eg ville helst avslutta turen med stil og la meg inn på eit Lonely Planet hostell. Der tok det meg omlag ti minutt og få ei venninna for å utforska byen, og om kvelden samla me saman ein gjeng for å eta middag. Lenge sidan argentinsk grillmat har smakt så godt! Nam, nam.

Konklusjon; det går an å reisa aleina sjølv om ein ikkje liker å vera aleina, det kan faktisk vera riktig så kjekt!

Snoestorm og daarlig sikt

Kven skulle tru at snoe og daarlig sikt skulle setja ein stoppar for oss i Bolivia? Eller eventuelt, kven er saa dum at dei trur paa reisebyraadama naar ho seier at det alltid er fint vaer om natta og sol om morgonen for saa aa skya over om ettermiddagen?


Dette var iallefall planen min;

Astrid-Sofie (Trygve og guiden vaar Miguel) soler seg i glansen og solskinet paa toppen av Huaina Potosí (6088 meter over havet).

Og det byrja bra! Me kom til base campen laurdag morgon, aat lunch og vart med guiden vaar til botnen av isbreen for aa oeva oss paa aa gaa med stegjern (crampones), bruka isoeks og for min del rappelera. Eg vart litt bekymra daa eg glad og letta kom meg opp (og ned) ca 10 meter og Miguel fortalde oss at for aa koma til toppen var det eit teknisk stykke paa 250 meter og 80 graders helling.. Hoho, kanskje difor turen var berekna paa folk med erfaring?

Uansett, "det uforutsette" byrja i 4-tida, natt til sundag. Eg vakna av at teltduken som hadde vore godt over ein meter over hovudet mitt no paa merkeleg vis hadde sunke ned til nokon faa klaustrofobiske centimeter. Eg forstod ikkje heilt kva som hadde skjedd foer Trygve vakna og fastslo at det snoedde. Han fekk rista vekk snoen og stramma teltduken slik at resten av natta gjekk forhaldsvis dramtikkfritt, sett vekk fraa at det meste vart lettare vaatt og eg fekk for meg at teltduken trengte eit spark eller tre minst ein gang i halvtimen og dermed nedprioriterte den gode nattesoevnen.

Paa grunn av litt ny, kram snoe, sko i str 44 (tunge!), hoegda og stor sekk vart oppstiginga til campo alto (5132m) litt tyngre enn berekna. Men guiden troesta meg med at han hadde maatta baera sekken opp til campen for andre turistar utan at det hadde hindra dei i aa naa toppen, med andre ord,- eg var klar som eit egg!

Natt til i dag, mandag, var det tid for den store styrkeproeven. Me stod opp klokka tolv om natta, aat litt frukost og halv eitt var me klare med plastikkstoevlar, stegjern, sikringstau, hovudlykter og isoekser. Det snoedde framleis tett, noko som foerde til at det var tungt aa gaa og naerast ingen sikt. Det var nermast som eg byrja aa tvila paa reisebyraadama.

Ein god time seinare var det avgjort, paa veg opp eit bratt heng (for aa koma oss vekk fraa alle dei tildekka issprekkene som var lenger nede paa isbreen) spurde eg guiden om det ikkje var fare for at all nysnoen paa toppen kom til aa rasa ned over oss. Jo, sa guiden. Og det var omtrent daa Trygve foreslo at me skulle snu, (eg hadde allereie spurd guiden om det same med gjentatte hoever). Og saann vart det. I staden for aa straala oss i glansen paa 6088 meter snudde me paa omlag 5400, ca 100 meter under den argentinske campen. Det er ingen skam aa snu i tide, men om eg nokon gong kjem meg tilbake til La Paz, har eg visittkortet og telefonnummeret til guiden. Eg har lyst aa koma meg opp paa toppen!!

Carnival y lago de Titicaca

Tenk aa kunna kombinera ein vannvittig, pulserande karnevalfest med den fasinerande, vakre Titicacasjoen! Eg er ikkje heilt sikker paa kva som imponerte meg mest, korleis dei fattige innbyggjarane i Puno klarer aa stabla i hop ein vekelang kostymeparade med dei mest fargerike og fasinerande kostymane eg har sett i mitt liv, eller korleis oeyfolket paa dei flyande oeyene kom paa at dei kunne byggja sine eigne oeyer for aa goeyma seg vekk fraa dei valdelige inkaene.. Kanskje det som imponerte meg mest er at folk framleis bur paa sine flytande oeyer, med solcellepanel og tv, og at ungane ror inn til Puno kvar dag for aa gaa paa skule. Eller korleis den litle tappen paa maks to aar klatra i stigar og master paa sivbaaten deira som om han skulle vore ein fullt vaksen sjoemann.

Og nok ein gang vart eg litt skremd over korleis sivilisasjonen sprer seg. Me overnatta hjaa ei koseleg gamal dama paa oeya Amanti, ho og mannen hadde inverstert i solcellepanel for aa faa straum, og no maatte dei betala rundt 200 kr i maananden i avdrag. For aa klara aa tjena inn dette beloepet har dei maatta opna huset for turistar. Saa medan mannen hennar bur mesteparten av tida i Puno for aa kapra turistar paa kaia der, set kona heime og venta paa turistane medan ho strikkar huer og vottar for aa selja som ei ekstra inntekt. Eg veit ikkje kva straumen vert brukt til, maten vart framleis laga paa vedovn og vatnet tappa rett fraa bekken. Me fekk kjeft daa me hadde lyset paa om kvelden for aa spela kort.

Ellers har eg sett steinen som gav liv til sola og maanen i fylgje inkafolket, og spelt floeyta paa ein fjelltopp paa isla del sol. No er eg i La Paz og har det fiiiint!

Bilder lagt ut!

Inkaland

Tenk aa ha ditt eige sjokoladetre i hagen? For ikkje aa snakka om ein kaffibusk, ein cocaplantasje, tobakkstre eller rett og slett verdas toeffaste buskvekst om ein liker aa mala seg raud i ansiktet. Sistnevnte er sant nok typisk for hoegjungelen, heller enn inkaland, men me var saa heldige aa faa oppleva begge delar paa vaar alternative spasertur til Maccu Piccu.

Og medan det forundrar meg at dei klarte aa finna ut korleis ein gjer kakaoboenna til sjokolade og brann kaffiboenna for aa laga kaffi, forstaar eg godt at inkaane byrja aa tygga cocablad, det er ikkje berre, berre aa klatra opp hundrevis av meter i naerare 3000 meters hoegde medan sola steiker.. Ein kan verta sliten av mindre! I tillegg til at inkaena var glade i musikk, og likte aa spela floyter. Eg har kjoept meg inkafloeyta hjaa lokal spelemann og maa sei at aa spela floeyta samstundes som ein gaar er endaa tyngre enn berre aa gaa. Det verste er imidlertidig at sjoelv om eg veit at den kan laga fin lyd, har eg framleis ikkje funne ut av hemmeligheten.



Saann generelt synst eg inkaene virker som eit veldig bra folk. Litt krigerske kanskje, men dei fekk gjort utrulig mykje utav dugnadsaand og arbeidsglede! Og dei tilbad perfeksjonismen, ein mann kunne gjerne jobba eit heilt liv med ein stein for aa faa den heilt perfekt. Paa den maaten fekk dei laga baade solur, "solportar", stjerneobservasjonshus og laboratorium. Samstundes som dei hadde sitt eige knutesystem som fungerte som eit skriftspraak. Alt dette vart sjoelvsagt forbudt av dei snille spanjolane.

Difor synst eg det er kjekt at cuscueñarane endelig faar vera stolte av opphavet sitt og kan visa fram kulturarva si til alle turistane som kjem. Og det er flott at det framleis finst folk som har quechua som sitt fyrste spraak, sjoelv om det vert litt vanskelegare for meg aa forstaa spansken deira. Alt i alt synst eg det er viktig aa tenka paa alle dei baerekraftige kulturane som vart knust av kolonismen,- lurer paa korleis Peru hadde sett ut i dag om dei hadde faatt utvikla seg utan innblanding?