Mitt fyrste møte med USA

Eg skjønte fyrst at eg var komen til USA då eg gjekk ut av flyet og såg dei staselige indianarhøvdingane på veggen, gamle svart kvitt bileter med stolte menn og kvinner, bratte naser og vasskjemma svart hår. Dette er ekte tenkte eg, ekte.

Etter indianarar kan ein ikkje anna enn å forventa at det var to smilande cowboyar som viste veg til sikkerhetssjekken. Og eg måtte smila for meg sjølv då eg iakttok cowboydama som viste meg kvar eg skulle stilla meg i kø. Kvit skjorte, semska skinnvest og cowboyhatt. Under cowboyhatten hadde ho pryda øyrene med store plastikk klipsøyredobbar som såg ut som bjørnar, øyenbryna var vakkert nappa og teikna opp på nytt ein halv cm høgare oppe, levis 501 buksa hang laust i livet og eg vart letta av å stadfesta at dei kvite jobbeskoa var av merket Nike. Så langt var USA som forventa.

...

Det eg er mest imponert over så langt er klisjemessig nok gjestfriheten til dei eg har møtt. Veiledaren min lot meg bu hjå han fram til eg hadde kome meg i orden i det nye huset mitt, ein kamerat av ein student på prosjektet mitt lånte meg utan å tvila ei diger ny seng som eg kan ha dei 4 månadane eg er her, og alle tilbyr seg å skyssa meg om eg treng hjelp til å flytta fleire møblar. I tillegg helser dei fleste deg med eit smil og spør korleis du har det. Det er ei høfleg frase men likevel trivelig. Eit anna utslag av amerikansk vennlighet er at den lokale babtistkyrkja arrangerer garasje give-away for internasjonale studentar kvar haust og at Ted låner vekk syklar gratis så lenge dei vert levert tilbake i god stand.

Som nykommar føler eg meg til tider ganske dum, som når eg trengte opplæring for å bruka den svære og gamle vaskemaskina eller ikkje heilt forstod at støvstugaren faktisk var ein støvsugar (og ikkje ein fancy teppevaskar). Ellers skulle eg gjerne hatt eit bilde av meg sjølv då eg forlot bussen i går og bar mine gigantiske bærenett bort til "drive-in"-minibanken for å ta ut pengar. Bilen som kom etter meg rista oppgitt på hovudet og det er ingen tvil om at eg er eit utskudd i bilens land. Sambuarane mine køyrer til univeristetet kvar dag sjølv om det er maks 15 minutt å gå og om ein har lyst å gjera innkjøp er det lite vits i å rusla ned til hovudgata. Golden er likevel ein sjarmerande liten by, så eg har trua på at det vert eit bra halvår. Følg med!